Anlamaliydim ben üzüldügümde kilini kipirdatmamandan,
sadece iin düstügünde aramandan. "N'aber, nasilsin" lâfinin arkasina
"Bir görüselim mi?" ekleyememenden, anlamaliydim sevgisizligini...

Ben, seni görmek için sinirlarim zorlarken,
senin umursamamandan, alayci konusmalarindan,
ya da senden vazgeçerim diye korkup
önüme bir parça yem atmandan anlamaliydim...

Ben, hayatta hiç kimseye bu kadar sabirli
bu kadar mülayim davranmamstm oysaki.
Severdim özgürlügümü, asi olmayi, bir bardak suda
firtinalar koparmayi, kimseye hesap vermemeyi...
Bir bunlari severdim bir de seni sevdim...
Sevgilin degil sevdigin olmayi istedim....

llk defa biri benden hesap sorsun istedim, bir açklama beklesin.
Bu biraz açk deil mi ya da "Hayir bir yere gitmiyorsun,
evde oturuyorsun" dan baka bir eydi bu...
Beni sorgula, duygularimi sorgula istedim. Olmadi...

Ne kadar da kolaydim senin için, ne kadar da zahmetsiz...
Tabiiki, bocalardin, emindin düzgün insan oldugumdan
hayatnda hiç karsna çkmam kadar düzgün,
emindin seni çok sevdigimden ve düsündügümden;
öyle olmasaydi her probleminde ilk beni arar miydin?

Nedenleri, niyeleri merak etmedim hiç, inan etmedim...
Bu kadar sevgisizliginde seni nasl bu kadar sevdim, onu merak ettim.
Benim için ne düsündügünü, beni nasil gördügünü,
sendeki beni merak ettim...

Artik hayal kurmuyorum, geçmise bu kadar bagli olmamin sebebi;
o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum... Simdi tekrar
baslasak da, yalnizlii paylasak da sana gönlümü açabilir,
gözüm kapal güvenebilir miyim saniyorsun?

 simdi artk tek basinayim...
Hiç degilse hakkini veriyorum yalnizligin.
iki kisilik kocaman bir bosluktansa
sensizligi ve yalnizligi yeglerim...

Artik kendimi görmemek için aynalara bakmiyorum,
üzülürüm diye kazagini giymiyorum,
aglarim diye türkü söylemiyorum.
Belki de sen haklisin!
Artik ben bile kendimi sevmiyorum...

                                                           Y.Bilinmiyor